Tomasz Adamek

Z Wikipedii

Tomasz Adamek
Data urodzenia	1 grudnia 1976
Miejsce urodzenia	Gilowice k/Żywca
Waga	do 79,379 kg
Wzrost	189 cm
Zasięg ramion	205 cm
Biceps	45 cm
Przydomek	Góral
Stan cywilny	żonaty, dwoje dzieci
Kariera zawodowa
Stoczone walki	32
Wygrane	31
Przegrane	1
Remisy	0
Nokauty	21
Zdobyte tytuły	Mistrz Świata w wadze półciężkiej WBC
Promotor	Don King
Manager	Andrzej Gmitruk, Ziggy Rozalski
Trener	Buddy McGirt, Andrzej Gmitruk
Grupa promotorska	Boxing Europe, Don King Promotions
Strona www: http://www.adamek.com.pl/

Tomasz Adamek (ur. 1 grudnia 1976 r. w Gilowicach k/Żywca) – przydomek "Góral", polski bokser, były mistrz świata zawodowców federacji bokserskiej World Boxing Council (WBC) w kategorii półciężkiej, mistrz interkontynentalny IBC, IBF i WBO, medalista mistrzostw Europy amatorów, międzynarodowy mistrz Polski. Zdobywca 2. miejsca w 2005 i 4. w 2006 roku w plebiscycie na najlepszego sportowca Polski. Założyciel klubu sportowego KS Cios-Adamek w Gilowicach.

Spis treści 1 Kariera amatorska 2 Kariera zawodowa 2.1 Walka o tytuł mistrza świata federacji WBC 2.2 Walka z Ulrichem w obronie tytułu WBC 2.3 Rewanż z Briggsem - druga obrona tytułu WBC 2.4 Dorobek bokserski 2.5 Stoczone walki na zawodowym ringu 3 Wyróżnienia 4 Prywatnie 4.1 Dzieciństwo 4.2 Życie dorosłe 5 Wybrana bibliografia 6 Przypisy 7 Zobacz też 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera amatorska

Boksem zainteresował się w czwartej klasie szkoły podstawowej. Gdy miał dwanaście lat rozpoczął treningi w sekcji bokserskiej klubu Góral Żywiec. Pierwszymi jego trenerami byli Stefan Gawron i Stanisław Orlicki, którzy wychowali m.in. takich bokserów jak Wiesław Małyszko (olimpijczyk z Barcelony) czy bracia Mizia.

- Czuł boks, miał do tego smykałkę... - wspominał po latach Stefan Gawron ^[1].

W 1993 roku przeszedł do GKS Jastrzębie, gdzie trenował pod okiem Kazimierza Rochalskiego. Później trafił do Concordii Knurów, szkolony przez Zbigniewa Kicka (pierwszego polskiego medalistę mistrzostw świata, zdobywcę brązu w 1974 r. w Hawanie w wadze półśredniej).

Wraz z pierwszymi sukcesami przyszło powołanie do kadry, gdzie indywidualne treningi prowadził z nim Janusz Gortat (dwukrotny medalista olimpijski w wadze półciężkiej).

Pierwszy tytuł mistrza Polski seniorów zdobył w 1995 roku - w wadze średniej, mając niespełna 19 lat. W 1996 wywalczył ponownie mistrzostwo Polski w wadze średniej, a w 1997 wicemistrzostwo w wadze półciężkiej.

W 1997 roku uczestniczył w mistrzostwach świata w Budapeszcie.

W 1998 roku stanął jako jedyny z Polaków na podium mistrzostw Europy w Mińsku, zdobywając brązowy medal - w wadze półciężkiej. W półfinale turnieju przegrał ze słynnym Rosjaninem Aleksandrem Lebziakiem (mistrzem świata z 1997 i mistrzem olimpijskim z 2000), późniejszym szkoleniowcem "Sbornej".

W sumie w boksie amatorskim Adamek stoczył 120 walk, z tego 108 wygrywając ^[2].

[edytuj] Kariera zawodowa

W 1999 roku zrezygnował z przygotowań do Olimpiady w Sydney i zdecydował o przejściu na zawodowstwo. Podpisał profesjonalny kontrakt z grupą Andrzeja Gmitruka - Boxing Europe, a jego pierwszym promotorem został Brytyjczyk cypryjskiego pochodzenia - Panos Eliades, prowadzący wcześniej m.in. Lennoxa Lewisa.

Pierwsze swoje zawodowe walki pochodzący z Gilowic (niedaleko Żywca) bokser stoczył w Anglii w 1999 roku, kolejno w Manchesterze i Londynie. W debiucie rywalem Polaka był reprezentant Republiki Południowej Afryki - Israel Khumalo. Adamek wygrał pewnie, przez nokaut w pierwszej rundzie.

Pierwszym trudnym przeciwnikiem okazał się Sycylijczyk z belgijskim paszportem - Rudi Lupo, z którym Polak rozegrał zwycięski pojedynek w 2001 roku o tytuł interkontynentalny mało znanej organizacji IBC. Była to pierwsza potyczka, której nie udało się zakończyć przed czasem (wcześniejszych dziesięciu rywali zostało znokautowanych).

W 2002 roku promotorem Górala został Norweg Steffen Tangstad (szef firmy Modern Sports And Events, były mistrz Europy zawodowców wagi ciężkiej). Opisując w jednym z wywiadów współpracę z Polakiem powiedział: - Gdyby wszyscy bokserzy byli tak bezkonfliktowi jak Tomasz Adamek, promotorzy mieliby bardzo łatwą pracę. (...) To bardzo sympatyczny i inteligentny człowiek.

18 października 2002 roku Adamek wywalczył w Kozienicach tytuł Międzynarodowego Mistrza Polski, pokonując na punkty pięściarza z USA Clarka Laverne.

4 października 2003 roku po zwycięstwie z Amerykaninem - Edem Daltonem (efektowny nokaut w drugiej rundzie), zdobył mistrzostwo interkontynentalne federacji IBF, a 17 kwietnia 2004 roku po zwycięstwie z Rosjaninem - Gabraiłem Gabraiłowem (nokaut w piątej rundzie), mistrzostwo interkontynentalne federacji WBO.

- Tomek był znakomicie przygotowany i zdecydowanie pokonał rywala. Rosyjski pięściarz był trzykrotnie liczony: w pierwszej, trzeciej i piątej rundzie - powiedział trener i menedżer Adamka, Andrzej Gmitruk.

We wrześniu 2004 r. Adamek podpisał kontrakt z ekscentrycznym promotorem Donem Kingiem, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Rozpoczął treningi w chicagowskim Windy City Gym u boku Gołoty, pod okiem jego trenera Sama Colonny.

Po pierwszych treningach z Polakiem, zwykle stonowany szkoleniowiec nie mógł się go nachwalić: - Kiedy dowiedziałem się, że mogę się zaopiekować niepokonanym "półciężkim" z Polski, początkowo byłem nastawiony sceptycznie. Myślałem, że pojawi się kolejny facet o typowo europejskim stylu walki - raczej usztywniony, bez wystarczająco dobrych umiejętności walki w półdystansie. Jednak od razu zauważyłem, że jego dotychczasowy trener, Andrzej Gmitruk, wykonał dobrą robotę. Walczy, jak gdybym go trenował od dziesięciu lat. Zobaczyłem chłopaka o świetnym balansie, dobrego technicznie. Znacznie bardziej amerykańskiego w stylu i bardziej dojrzałego boksersko niż Andrzej Gołota z czasów, kiedy po raz pierwszy pojawił się w naszym gymie.

Dwa miesiące później - w listopadzie 2004 roku - polski pięściarz dostał propozycję walki o wakujący pas mistrzowski federacji WBC po Antonio Tarverze (Tarver został pozbawiony pasa mistrza świata, gdyż zamiast obowiązkowej obrony z pierwszym pretendentem federacji WBC - Paulem Briggsem, wybrał walkę z Glenem Johnsonem - mistrzem federacji IBF).

[edytuj] Walka o tytuł mistrza świata federacji WBC

Sędzia ringowy Timothy Adams Punktacja sędziowska John Keane: 117-113 John McCarthy: 115-113 Nobuaki Uratani: 114-114

21 maja 2005 roku Adamek przystąpił do walki z Australijczykiem Paulem Briggsem o pas mistrza świata WBC. Wchodzącego do hali United Center w Chicago Polaka przywitało ponad 20 tys. osób oraz setki biało-czerwonych flag (po raz pierwszy przy dźwiękach utworu Funky Polaka: "Nie zapomnij skąd tutaj przybyłeś, nie zapomnij gdzie się urodziłeś.."). Po 12 rundach niezwykle zaciętej i widowiskowej walki, stosunkiem głosów dwa do remisu, sędziowie uznali za zwycięzcę polskiego pięściarza. Tym samym Adamek jako pierwszy Polak w historii wywalczył mistrzostwo świata federacji WBC (World Boxing Council) w kategorii półciężkiej. Zwycięstwo przypłacił ponownym złamaniem nosa. Góral rodem z Żywca przystąpił do potyczki z niezaleczonym pękniętym nosem (cztery tygodnie przed walką złamał go na sparingu, przez co w znacznym stopniu zakłócony został tok przygotowań). W drugiej rundzie Briggs złamał nos Polakowi ponownie, jednak ten bohatersko bił się dalej.

- Gratuluję mu fantastycznej walki i należy żałować, że widzieli ją jedynie ci, którzy kupili bilety do United Center. Pokazał, że wy, Polacy, macie naprawdę wielkie jaja. (...) Aż strach pomyśleć, jakby ten chłopak potrafił się bić, kiedy byłby zdrowy i nie leciała mu z nosa krew! - skomentował parę dni po walce Don King.

Nieoficjalnie wiadomo, że Adamek za zwycięstwo zarobił jedynie 30 tys. dolarów.

[edytuj] Walka z Ulrichem w obronie tytułu WBC

Na początku lipca 2005 roku ustalono, że pierwszą walkę w obronie tytułu mistrza świata Tomek Adamek stoczy w Niemczech, a jego przeciwnikiem będzie pierwszy w rankingu pretendent do tytułu WBC Niemiec - Thomas Ulrich. Obóz Adamka choć niechętnie (obawiał się faworyzowania przez sędziów zawodnika gospodarzy), zgodził się ostatecznie na walkę w Niemczech, ale pod warunkiem, że WBC wyznaczy do punktowania sędziów z USA.

Sędzia ringowy Ian John Lewis (ENG) Sędziowie punktowi Guido Cavalleri (ITA) Dick Flaherty (USA) Anek Hongtongkkam (THA)

16 października 2005 roku Adamek wygrał w Düsseldorfie pierwszą walkę w obronie tytułu mistrza świata WBC z Niemcem - Thomasem Ulrichem, nokautując go w 1 min. 57 sek. 6. starcia i broniąc tym samym tytuł w kategorii półciężkiej. Polak posłał rywala na deski po mocnym prawym sierpowym. Ulrich próbował jeszcze wstać i kontynuować walkę, jednak nogi się pod nim zachwiały i musiał oprzeć się na linach. Sędzia ringowy po wyliczeniu pretendenta zakończył pojedynek. Do momentu nokautu Polak prowadził na punkty (po pięciu rundach miał trzypunktową przewagę 49:46).

- Tomasz kontrolował przebieg walki i jest już doskonałym bokserem - komentował zaraz po walce brązowy medalista olimpijski z Moskwy - Krzysztof Kosedowski, a Dariusz Michalczewski w studio telewizyjnym TVN dodał: - Jestem po wrażeniem, Tomek zaboksował wspaniale pod każdym względem, boksował luźno, a kluczem do zwycięstwa była lewa ręka. Wielkie uznanie i gratulacje. Z kolei 73-letni promotor Don King, nazywany "dziadkiem" podsumował: - Ten chłopak może zostać bokserską legendą. Ma wszystko, o czym inni bokserzy mogą tylko marzyć. Po tym zwycięstwie chyba nikt już nie ma co do tego wątpliwości. Inna jego wypowiedź to: Adamek to prawdziwy mistrz świata, najlepszy zawodnik wagi półciężkiej. Może stanąć do walki z Royem Jonesem Juniorem, Antonio Tarverem czy Glennem Johnsonem. Każdy bokser jest w jego zasięgu.

Według nieoficjalnych informacji Polak za walkę z Niemcem otrzymał prawie milion dolarów.

9 marca 2006 roku Tomasz Adamek wystąpił z pozwem w sądzie federalnym na Manhatanie przeciwko Don King Productions (domagał się 400 tys. dolarów odszkodowania), zarzucając swojemu promotorowi, że nie wywiązuje się z kontraktu (zorganizował przez półtora roku tylko dwie walki, a powinien co najmniej cztery). We wrześniu 2006 Polak zrezygnował z pozwu przeciwko Donowi Kingowi i przystał na ugodę.

W sierpniu 2006 roku polskiego boksera zaczął trenować Buddy McGirt - opiekun takich pięściarzy jak Arturo Gatti czy Antonio Tarver (Andrzej Gmitruk, dotychczasowy trener i menedżer Adamka, musiał poddać się operacji serca).

[edytuj] Rewanż z Briggsem - druga obrona tytułu WBC

Wyprowadzone ciosy [3] Adamek: 986; Briggs: 756 Celne ciosy Adamek: 272; Briggs: 248 Trafione lewe proste Adamek: 92; Briggs: 72 Trafione silne ciosy Adamek: 180; Briggs: 176

Sędzia ringowy Timothy Adams Punktacja sędziowska Ray Hawkins: 115:111 Ken Morita: 114:112 Mauro DiFiore: 113:113

7 października 2006 roku podczas gali w Allstate Arena w Chicago (w obecności ok. 15 tys. widzów, w tym w połowie Polaków) Adamek ponownie spotkał się w ringu z Australijczykiem Paulem Briggsem. Tym razem w obronie tytułu mistrza świata. Był to rewanż za pojedynek sprzed niemal półtora roku, w którym Adamek zdobył wakujący mistrzowski pas World Boxing Council.

Konfrontacja nie była aż tak krwawa jak poprzednio (choć obaj mieli rozcięte lewe łuki brwiowe), jednak emocji ponownie nie brakowało, a o zwycięstwie znów musieli zdecydować sędziowie.

Do dziesiątej rundy wydawało się, że pas WBC może zmienić właściciela. Już w pierwszej rundzie po lewym sierpowym Briggsa, Polak upadł i był liczony. Szybko jednak wstał (- Nic się nie stało, to był taki bokserski moment, kiedy przewróciłem się bardziej dlatego, że byłem źle ustawiony, a nie że on mnie mocno trafił - powiedział później Adamek ^[4]) i pod koniec rundy osiągnął przewagę, zadawał więcej ciosów, a pod Briggsem uginały się nogi.

W studio telewizyjnym trafnie ten fragment walki skomentował Grzegorz Skrzecz:

- Pierwszej rundy, gdyby nie to że Adamek leżał na deskach, nie można by zaliczyć dla Briggsa.

Kolejne rundy należały do Polaka (szczególnie druga, po której Australijczyk musiał mieć opatrywany łuk brwiowy), jednak sytuacja odwróciła się w piątej i szóstej rundzie. Adamek popełniał poważny błąd, jakim była zbyt nisko opuszczona lewa ręka, narażając się w ten sposób na silne uderzenia pretendenta. Doznał też kontuzji nosa.

W ósmym starciu Polak serią mocnych ciosów na głowę oszołomił Australijczyka, jednak ten przetrwał napór.

W dziewiątej rundzie Adamek dostał ostrzeżenie za drugi cios poniżej pasa. Jednak telewizyjna powtórka pokazała, że przynajmniej pierwszy z nich, po którym upadł Australijczyk, był jak najbardziej prawidłowy. Sędzia powinien wyliczyć Briggsa.

Decydujące okazały się dwie ostatnie rundy, w których Polak przejął inicjatywę, był świeższy, pozostawiając po sobie lepsze wrażenie. W dwunastym starciu wyprowadził aż 119 ciosów, z których 33 były celne ^[5].

Sędziowie ponownie jak półtora roku wcześniej, stosunkiem głosów dwa do remisu, uznali za zwycięzcę polskiego pięściarza.

- Jestem bardzo szczęśliwy. Długa, roczna przerwa w ringowych startach dała o sobie znać. To był powód, że nie boksowałem zbyt dobrze - przyznał zaraz po pojedynku "Góral" Adamek ^[6]. Jednak obserwatorom walka się podobała. Jose Sulaiman, szef WBC wyznał: - To była moja walka życia, a Jim Lampley, wieloletni komentator boksu dla HBO stwierdził: - Adamek - Briggs I i II to najlepsze 24 rundy, jakie widziałem w ostatnich dwóch latach ^[7].

Za pokonanie Briggsa Adamek zarobił 300 tys. dolarów ^[8].

[edytuj] Dorobek bokserski

Adamek do tej pory w zawodowym boksie stoczył 32 walk. Wygrał pierwsze 31 (w tym 21 przed czasem), przegrywając ostatnią, 3 lutego 2007, w obronie tytułu mistrza świata federacji WBC w wadze półciężkiej z Chadem Dawsonem w Kissimmee na Florydzie.

Przez wielu fachowców jest typowany na następcę Dariusza Michalczewskiego (mistrza świata w wadze półciężkiej organizacji IBF, WBA i WBO). Sam wzoruje się na takich pięściarzach jak Evander Holyfield i Oscar De La Hoya.

W październiku 2006 zajmował 3. miejsce w światowym rankingu Fightnews ^[9] w wadze półciężkiej (za Fabrice Tiozzo i Zsoltem Erdeiem), 4. pozycję w rankingu BoxRec ^[10], oraz 2. miejsce w rankingu europejskim ^[11] (za Clintonem Woodsem). Najwyższe pozycje Adamka na listach pretendentów federacji bokserskich to 3. miejsce na liście WBO (październik-grudzień 2004), 4. w WBC (październik 2004-kwiecień 2005, od maja 2005 mistrz świata), 6. w WBA (październik-grudzień 2004) i 6. w IBF (listopad-grudzień 2004).

[edytuj] Stoczone walki na zawodowym ringu

Statystyka stoczonych walk zawodowych
Lp	Data walki	Miejsce walki		Wynik	Werdykt 1
1.	13 marca 1999	Manchester	Wielka Brytania	wygrana z Israelem Khumalo (RSA)	TKO w 1. rundzie
2.	29 kwietnia 1999	Londyn	Wielka Brytania	wygrana ze Smokeyem Enisonem (SLE)	TKO w 2. rundzie
3.	26 czerwca 1999	Wrocław	Polska	wygrana z Milko Stoikowem (BUL)	TKO w 3. rundzie
4.	22 października 1999	Warszawa	Polska	wygrana z Kevinem Whaleyem (USA)	TKO w 4. rundzie
5.	10 grudnia 1999	Warszawa	Polska	wygrana z Melvinem Wynnem (USA)	TKO w 3. rundzie
6.	21 lutego 2000	Londyn	Wielka Brytania	wygrana z Markiem Lee Dawsonem (GBR)	TKO w 3. rundzie
7.	25 marca 2000	Białystok	Polska	wygrana z Terrym Fordem (USA)	TKO w 3. rundzie
8.	10 czerwca 2000	Elbląg	Polska	wygrana z Glennem Odemem (USA)	TKO w 4. rundzie
9.	14 października 2000	Dębica	Polska	wygrana ze Stanislavem Schreiberem (CZE)	TKO w 3. rundzie
10.	3 listopada 2000	Nowy Dwór	Polska	wygrana z Cirilo Nino (MEX)	TKO w 3. rundzie
11.	2 marca 2001	Warszawa	Polska	wygrana z Rudim Lupo (BEL) - zdobycie mistrzostwa interkontynentalnego IBC	UD po 10. rundach
12.	18 maja 2001	Warszawa	Polska	wygrana z Ionem Voicą (ROM)	KO w 1. rundzie
13.	11 sierpnia 2001	Jaworzno	Polska	wygrana z Timofiejem Makłakowem (RUS)	TKO w 3. rundzie
14.	10 listopada 2001	Włocławek	Polska	wygrana ze Zdravko Kosticem (SCG)	PTS po 10. rundach
15.	29 grudnia 2001	Konin	Polska	wygrana z Rusłanem Gładkichem (UKR)	UD po 6. rundach
16.	23 lutego 2002	Włocławek	Polska	wygrana z Denisem Sołomko (BLR)	TKO w 5. rundzie
17.	6 kwietnia 2002	Łódź	Polska	wygrana z Willie McDonaldem (USA)	TKO w 3. rundzie
18.	24 maja 2002	Płońsk	Polska	wygrana z Siergiejem Karaniewiczem (BLR)	PTS po 10. rundach
19.	27 lipca 2002	Kołobrzeg	Polska	wygrana z Mihaiem Iftodem (ROM)	PTS po 8. rundach
20.	18 października 2002	Kozienice	Polska	wygrana z Laverne Clarkiem (USA)	TKO w 3. rundzie
21.	14 grudnia 2002	Newcastle upon Tyne	Wielka Brytania	wygrana z Warużanem Dawtjanem (ARM)	TKO w 4. rundzie
22.	15 lutego 2003	Helsinki	Finlandia	wygrana z Andreiem Kiarstenem (EST)	TKO w 2. rundzie
23.	6 kwietnia 2003	Benidorm	Hiszpania	wygrana z Zoltanem Beresem (HUN)	UD po 6. rundach
24.	30 sierpnia 2003	Monachium	Niemcy	wygrana z Roberto Jose Coelho (BRA)	UD po 8. rundach
25.	4 października 2003	Maarianhamina	Finlandia	wygrana z Edem Daltonem (USA) - zdobycie mistrzostwa interkontynentalnego IBF	KO w 2. rundzie
26.	20 grudnia 2003	Bielsko-Biała	Polska	wygrana z Olivierem Beardem (FRA)	TKO w 3. rundzie
27.	17 kwietnia 2004	Maarianhamina	Finlandia	wygrana z Gabraiłem Gabraiłowem (RUS) - zdobycie mistrzostwa interkontynentalnego WBO	KO w 5. rundzie
28.	10 września 2004	Warszawa	Polska	wygrana z Ismailem Abdoulem (BEL)	PTS po 8. rundach
29.	21 maja 2005	Chicago	Stany Zjednoczone	wygrana z Paulem Briggsem (AUS) - zdobycie mistrzostwa świata WBC	MD po 12. rundach
30.	15/16 października 2005	Düsseldorf	Niemcy	wygrana z Thomasem Ulrichem (GER) - obrona mistrzostwa świata WBC	KO w 6. rundzie
31.	7 października 2006	Chicago	Stany Zjednoczone	wygrana z Paulem Briggsem (AUS) - obrona mistrzostwa świata WBC	MD po 12. rundach
32.	3 lutego 2007	Kissimmee	Stany Zjednoczone	przegrana z Chadem Dawsonem (USA) - obrona mistrzostwa świata WBC	UD po 12. rundach

¹ TKO - techniczny nokaut, KO - nokaut, UD - jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD - decyzja większości, PTS - walka zakończona na punkty

[edytuj] Wyróżnienia

4 stycznia 2006 Tomasz Adamek został uznany przez organizację World Boxing Council (WBC) Bokserskim Odkryciem Roku 2005 na zawodowych ringach. Oficjalne ogłoszenie wyników i wręczenie nagród nastąpiło podczas corocznego kongresu WBC, który w dniach 28-31 stycznia odbył się w meksykańskim kurorcie Cancún. - Tomasz to sensacja roku, wspaniały, wielki bokser - oceniał Jose Sulaiman, prezydent najpoważniejszej bokserskiej federacji WBC, wręczając Polakowi nagrodę ^[12].

7 stycznia 2006 podczas uroczystej gali w Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie odebrał statuetkę za zajęcie drugiego miejsca w 71. edycji plebiscytu Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski w 2005 roku.

6 stycznia 2007 ogłoszono jego czwarte miejsce w 72. edycji plebiscytu Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski w 2006 roku.

[edytuj] Prywatnie

[edytuj] Dzieciństwo

Tomasz Adamek wychowywał się wraz z czworgiem rodzeństwa (cztery siostry) bez ojca. Gdy miał niespełna dwa lata (jesienią 1978 roku), jego ojciec - Józef Adamek - zginął w wypadku na moście w Wilczym Jarze, w drodze z Żywiecczyzny do kopalni Brzeszcze. Rodzina Adamków żyła skromnie, a Tomasz, jako jedyny mężczyzna w rodzinie, najczęściej uprawiał półhektarowe pole w Gilowicach.

Był chłopcem ruchliwym, usportowionym. Regularnie grał w piłkę nożną w Beskidzie Gilowice, wystawiany przez trenera w ataku lub bocznej pomocy. Najbardziej interesowały go jednak sporty walki. Od dziecka był też bardzo religijny i często uczestniczył w nabożeństwach jako ministrant.

[edytuj] Życie dorosłe

12 października 1996 roku zawarł związek małżeński. Rok później urodziła mu się córka Roksana, a w sierpniu 2000 Weronika. Początkowo mieszkał z żoną u teściów, później przeniósł się do nowo wybudowanego domu w Gilowicach. Jego żona - Dorota - studiuje pielęgniarstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim (wcześniej ukończyła liceum pielęgniarskie w Żywcu), a na co dzień pracuje w żywieckim szpitalu na izbie przyjęć.

W październiku 2005 roku Adamek został przyjęty na Katolicki Uniwersytet Lubelski na magisterskie studia uzupełniające z administracji samorządowej. Wcześniej zdał maturę w Zespole Szkół Mechaniczno-Elektrycznych w Żywcu (wyuczony zawód mechanika sprzętu AGD) i skończył w tym mieście studia licencjackie w Beskidzkiej Wyższej Szkole Turystyki, na kierunku administracja.

Nie kryje się ze swoją religijnością, wręcz przeciwnie. Oto kilka charakterystycznych wypowiedzi:

- Inni potrzebują psychologa, a mnie wystarczy Bóg. Jemu powierzam swoje kłopoty i nigdy się nie zawiodłem. Bez Niego byłbym nikim.
- Swoją siłę nie biorę z jedzenia, ale od Boga. Odmawiałem przed walką różaniec i Bóg mi pomógł.

Po wygranej walce w maju 2005 roku udał się na pieszą pielgrzymkę z Jasnej Górki w Ślemieniu na Jasną Górę (ok. 250 km).

[edytuj] Wybrana bibliografia

1. http://www.boxrec.com/media/index.php/Main_Page
   (Boxing Encyclopaedia)
2. http://www.pzb.com.pl/
   (Polski Związek Bokserski)
3. http://tomaszadamek.com/
   (Oficjalna strona Tomasza Adamka)
4. http://www.boxrec.com/boxer_display.php?boxer_id=014883
   (Tomasz Adamek w wortalu BoxRec)
5. http://www.boxnews.com.ua/
6. http://www.polskiboks.pl/
7. http://www.polskiring.com/
8. http://boxing.pl/
9. http://www.canalplus.pl/cgi-bin/canal/index/sport-boks_bokserzy/tomasz_adamek
10. http://www.boxing.top2.pl/aktual.html
11. http://www.sportowefakty.pl/index.php?dysc_id=10&k1_id=71
12. http://sport.gazeta.pl/boks/0,0.html
13. http://sport.onet.pl/1020287,dyscyplina.html
14. http://sport.interia.pl/inne/boks

[edytuj] Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• Boks
• World Boxing Council

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Tomasza Adamka
• Tomasz Adamek w serwisie BoxRec.com
• Tomasz Adamek w serwisie BoxNews.com
• Strona federacji WBC (World Boxing Council)
• Jedyny w Polsce serwis o historii boksu zawodowego