Jan Rokita

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać odnośniki do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Jan Rokita

Wykształcenie	wyższe
Nazwa szkoły	Uniwersytet Jagielloński
Data wybrania	pierwsze wybory 4 czerwca 1989 ostatnie wybory 25 września 2005
Lista wyborcza	pierwsza Komitet Obywatelski "Solidarność" ostatnia Platforma Obywatelska
Okręg wyborczy	pierwszy Kraków-Podgórze ostatni Kraków
Liczba głosów	w ostatnich wyborach 72 145
Klub parlamentarny	pierwszy Obywatelski Klub Parlamentarny obecny Platforma Obywatelska
Nr skrytki	obecny 312

Jan^[1] Rokita (ur. 18 czerwca 1959 w Krakowie), polski polityk, poseł na Sejm nieprzerwanie od 1989 roku. Obecnie członek klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. Koordynator (odpowiednik premiera) w gabinecie cieni PO. Laureat Nagrody Kisiela i Człowiek Roku tygodnika Wprost 2003.

Spis treści

1 Wykształcenie i młodość
2 Obywatelski Klub Parlamentarny, 1989-1991
3 Unia Demokratyczna, 1991-1993
4 Unia Wolności, 1993-1997
5 Akcja Wyborcza Solidarność, 1997-2001
6 Platforma Obywatelska, 2001 -
7 Kontrowersje
8 Życie prywatne
9 Zobacz też
10 Przypisy
11 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wykształcenie i młodość

Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 80. należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów (był jej szefem), został również działaczem opozycyjnego ruchu Wolność i Pokój, organizacji o profilu antykomunistycznym i pacyfistycznym. Po 1980 został członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Solidarność. Został wówczas przewodniczącym tego związku zawodowego na Uniwersytecie Jagiellońskim.

13 grudnia 1981 roku w nocy dwóch milicjantów i dwóch urzędników SB przebranych za sanitariuszy zapukało do drzwi Jana Rokity. Stwierdzili, że jego kolega miał wypadek i żeby natychmiast wyszedł i go rozpoznał. Przebrał się wtedy za kobietę i wraz z matką wymknął się patrolom rozstawionym pod domem.^[2]

W maju 1986 roku został aresztowany przez SB. W czasie aresztowania pobrano mu siłą odciski palców i bezpieka popełniła kilka zasadniczych uchybień prawnych. Zaskarżył ich, a proces wygrał przed Sądem Najwyższym.^[3]

[edytuj] Obywatelski Klub Parlamentarny, 1989-1991

W 1989 został wybrany posłem na Sejm X kadencji tzw. Sejm "kontraktowy" PRL. Był wówczas członkiem, a zarazem wiceprzewodniczącym Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W Sejmie przewodniczył również specjalnej komisji do spraw zbadania archiwów dawnej Służby Bezpieczeństwa, zwanej Komisją Rokity. Był wówczas jednym z najmłodszych (miał 30 lat) posłów na Sejm.

[edytuj] Unia Demokratyczna, 1991-1993

W 1991 roku przystąpił do Unii Demokratycznej, był przedstawicielem jej prawicowego skrzydła. W tym samym roku ponownie wybrany na posła. W rządzie Hanny Suchockiej pełnił funkcję ministra - szefa Urzędu Rady Ministrów. Zajmował się wówczas między innymi reformą podziału administracyjnego.

[edytuj] Unia Wolności, 1993-1997

Po obaleniu rządu pozostał parlamentarzystą Unii Demokratycznej, od 1994 roku nowo powstałej Unii Wolności. W 1995 roku był współautorem Inicjatywy 3/4, mającej za cel niedopuszczenie do zwycięstwa Aleksandra Kwaśniewskiego w wyborach prezydenckich w tym samym roku. Otwarcie odżegnywał się od poparcia Jacka Kuronia w wyborach. Za swą postawę został ukarany naganą przez władze Unii Wolności.^{[potrzebne źródło]}

[edytuj] Akcja Wyborcza Solidarność, 1997-2001

W styczniu 1997 rozstał się z dotychczasową partią i został działaczem Koła Konserwatywno-Ludowego. W tym samym roku przystąpił do Akcji Wyborczej Solidarność, kandydując we wrześniu 1997 z list koalicji zorganizowanej przez Mariana Krzaklewskiego. W Sejmie III kadencji został szefem komisji spraw wewnętrznych i administracji. Zdecydowanie pozytywnie wypowiadał się o reformach rządu Buzka. W 2000 roku wybrano go prezesem Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, zajął miejsce Mirosława Stycznia. Wskutek osłabienia finansowego swojej partii przed wyborami parlamentarnymi był inicjatorem ustawy o subwencjonowaniu partii politycznych ze środków publicznych.^{[potrzebne źródło]} Zasłynął jako zdecydowany przeciwnik kandydatury Mariana Krzaklewskiego w wyborach prezydenckich. On też wezwał go do ustąpienia na rzecz Jerzego Buzka z fotela szefa Akcji Wyborczej Solidarność, do czego jednak doszło dopiero po przegranych wyborach w 2001 roku.

[edytuj] Platforma Obywatelska, 2001 -

Po powstaniu Platformy Obywatelskiej w styczniu 2001 był przeciwnikiem przyłączenia się do niej Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Krytykował polityków, którzy przeszli z AWS do PO. Zmienił jednak zdanie pod wpływem fatalnych notowań Akcji Wyborczej Solidarność niegwarantujących tej formacji przekroczenia progu wyborczego.^{[potrzebne źródło]} Dramatycznie niskie notowania AWS-u były spowodowane ujawnieniem wielu afer, w których zamieszani byli działacze tego ugrupowania oraz pogorszeniem się sytuacji gospodarczej w Polsce.

We wrześniu 2001 wybrany ponownie posłem na Sejm RP, zdobył 20251 głosów w krakowskim okręgu wyborczym. W 2002 Rokita kandydował na prezydenta Krakowa, poniósł jednak porażkę przegrywając z kandydatem popieranym przez SLD i PSL Jackiem Majchrowskim, oraz z Józefem Lassotą, który był popierany przez Unię Wolności. Od czasu pierwszej krajowej konwencji Platformy Obywatelskiej w czerwcu 2003 do końca kadencji parlamentu IV kadencji w 2005 Rokita pełnił funkcję przewodniczącego klubu poselskiego Platformy Obywatelskiej. Od wielu lat związany jest z sejmową Komisją Administracji i Spraw Wewnętrznych. W Sejmie III kadencji był jej przewodniczącym oraz jednym z głównych twórców reformy administracyjnej kraju.

[edytuj] Komisja śledcza

Popularność zapewniła Janowi Rokicie praca w komisji śledczej badającej tak zwaną sprawę Lwa Rywina. Była to pierwsza komisja śledcza, a obrady były transmitowane na żywo, odnosząc duży sukces medialny. Jako członek komisji, Rokita starał się skompromitować i udowodnić rządowi Leszka Millera jego winę w całej sprawie^{[potrzebne źródło]}. Od czasu komisji nastąpił wzrost popularności Rokity, a notowania Platformy Obywatelskiej wzrosły, z około 14% do niemal 30%.

[edytuj] Nicea albo śmierć

We wrześniu 2003 wiele komentarzy wzbudziła jego sejmowa mowa, w której nawoływał rząd Leszka Millera do twardego obstawania przy systemie podejmowania decyzji w Unii ustalonym traktatem nicejskim. W trakcie parlamentarnej debaty wykorzystał sformułowane przez Jacka Saryusza-Wolskiego hasło Nicea o muerte - Nicea albo śmierć, będące parafrazą Castrowskiego socialismo o muerte.

[edytuj] Wybory parlamentarne 2005

W wyborach parlamentarnych we wrześniu 2005 uzyskał 72145 głosów. Na plakatach wyborczych reklamował się jako "Premier z Krakowa" (co po przegraniu PO w wyborach parlamentarnych stało się elementem żartów, m.in. powstało powiedzenie "zamiast premiera w kapeluszu mamy premiera z kapelusza" co było również aluzją do przejęcia rządu przez Kazimierza Marcinkiewicza). Uznawany był za zdecydowanego zwolennika utworzenia koalicji rządowej z Prawem i Sprawiedliwością w parlamencie nowej kadencji.

[edytuj] Krytyka rządów PiS

Rokita został ostatecznie przeciwnikiem przystąpienia Platformy Obywatelskiej do koalicji sejmowej z PiS.^{[potrzebne źródło]} Bardzo często krytycznie się wypowiada na temat PiS, szczególnie w kwestiach gospodarczych oraz jego zdaniem, ciągłego zamieszania w kadrach i koalicji. Liderzy SLD przypominają, że jeszcze przed wyborami, gdy wspólna koalicja PO z PiS była bardzo prawdopodobna Jan Rokita nazywał liderów PiS ,,przyjaciółmi".^{[potrzebne źródło]}

[edytuj] Spory w partii

W wyborach samorządowych w 2006 kandydat Platformy Obywatelskiej na urząd Prezydenta Miasta Krakowa Tomasz Szczypiński zdobył 55779 głosów (22,88%) zajmując 3. miejsce. Wyprzedzili go kandydat PiS-u Ryszard Terlecki z liczbą 63860 głosów (26,20%) który zajął 2. miejsce, oraz obecny Prezydent Krakowa Jacek Majchrowski z 103157 głosów (42,31%) który zajął 1. miejsce. W związku z tym, 18 listopada 2006, grupa krakowskich parlamentarzystów z Janem Rokitą na czele postanowiła poprzeć Ryszarda Terleckiego w drugiej turze. Natomiast kandydat PO powiedział, że bliższy jest mu program Majchrowskiego, a zarząd Platformy w Krakowie wybrał trzecią drogę; nie poparł nikogo. Decyzja Rokity nieskonsultowana z władzami wywołała krytykę samego Donalda Tuska.^[4]

21 stycznia 2007 ogłosił, komentując wyniki sondażu, że nie ma zamiaru zakładania nowej partii wraz z Kazimierzem Marcinkiewiczem i że dziękuje za zaufanie. Z sondażu Pentora dla tygodnika "Wprost" wynika, że aż 44,5% Polaków rozważałoby możliwość poparcia partii Kazimierza Marcinkiewicza i Rokity, gdyby taka formacja powstała.^[5]

Sam Rokita zaznaczył, iż jego prawdziwym celem jest "głęboka naprawa" Platformy Obywatelskiej.^[6]

28 stycznia 2007 mimo wcześniejszych napięć, ogłosił dorobek prac kierowanej przez niego grupy 20 tzw. rzeczników Platformy. Jak wyjaśnił, jest to projekt programu reprezentowanej przez niego partii. Uczynił to jednak bez konsultacji: ani z członkami owego "gabinetu cieni", ani z władzami Platformy.^[7]^[8]

[edytuj] Kontrowersje

Jan Rokita znany jest z mocnych sformułowań językowych. 3 października 2006 roku nazwał grupę górników protestujących pod pomnikiem porozumienia Jastrzębskiego przy kopalni "Zofiówka" w Jastrzębiu-Zdroju, gdzie miał złożyć kwiaty, "garstką pijanych chuliganów."

W październiku 2006 r. premier Jarosław Kaczyński, po ujawnieniu informacji pochodzących z tzw. szafy Lesiaka uznał iż w okresie gdy Jan Rokita pełnił funkcje szefa Urzędu Rady Ministrów musiał wiedzieć o prowadzonej akcji inwigilacji opozycji, gdyż (jak twierdził J.Kaczyński) wiązało się to z jego kompetencjami. Zeznając później w tej sprawie przed sądem J. Kaczyński nie podniósł jednak tych zarzutów. Rok wcześniej w wywiadzie dla Gazety Wyborczej Jarosław Kaczyński stwierdził, że na podstawie akt sprawy inwigilacji prawicy "nie można postawić zarzutów nikomu z Platformy Obywatelskiej."^[9]

W listopadzie 2006 r. Jan Rokita skonfliktował się z Donaldem Tuskiem, popierając kandydata PiSu na fotel prezydenta Krakowa. Odebrane to zostało przez większość opinii publicznej jako chęć rewanżu na dotychczasowym prezydencie Krakowa - Jacku Majchrowskim, z którym Rokita przegrał wcześniejsze wybory.

[edytuj] Życie prywatne

Pierwszą żoną była Katarzyna Zimmerer, dziennikarka i pisarka, która ostatnio wydała "Zamordowany świat. Losy Żydów w Krakowie 1939-1945".^[10] Drugą żoną Jana Rokity jest Nelly Rokita, Niemka pochodząca z Kirgistanu. Razem wychowują córkę Nelly z jej pierwszego małżeństwa.