Partia Demokratyczna - demokraci.pl
Z Wikipedii
| Partia Demokratyczna - demokraci.pl | |
|---|---|
| Lider | Janusz Onyszkiewicz |
| Data założenia | 7 maja 2005 |
| Adres siedziby | ul. Marszałkowska 77/79, 00-683 Warszawa |
| Ideologia polityczna | Demoliberalizm |
| Poglądy gospodarcze | socjalliberalizm |
| Liczba członków | ok. 1000 (2007) |
| Członkostwo międzynarodowe | Partia Europejskich Liberałów, Demokratów i Reformatorów |
| Europejska Grupa Parlamentarna | Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy |
| Młodzieżówka | brak
posłowie = brak |
| Barwy | {{{kolory}}} |
| Obecni posłowie (%) |
{{{posłowie}}} |
| Obecni senatorowie (%) |
brak |
| Strona internetowa | http://www.demokraci.pl/ |
| Zobacz też | |
Partia Demokratyczna – polska partia polityczna o charakterze liberalnym, centrowym i demokratycznym, powołana w początkowym okresie transformacji jako polityczna reprezentacja umiarkowanego skrzydła "Solidarności", założona oficjalnie przez premiera Tadeusza Mazowieckiego w 1990 roku pod nazwą Unia Demokratyczna, następnie, od 1994 roku funkcjonująca jako Unia Wolności, aż wreszcie, od 7 maja 2005 pod oficjalną nazwą Partia Demokratyczna – demokraci.pl, pod którą działa na polskiej scenie politycznej po dziś dzień. Obecnie partia znajduje się poza parlamentem.
Spis treści |
[edytuj] Program polityczny
Partia Demokratyczna opowiada się za wizją państwa, które chce zabezpieczać równy dostęp do wiedzy, dbać o spójność społeczną, gwarantować bezpieczeństwo obywatela oraz wolność działań gospodarczych przy respektowaniu praw pracowniczych.
Do jej postulatów należy:
- poparcie dla konstytucji europejskiej
- obniżenie podatków, na przykład PIT oraz stopniowe wprowadzenie podatku liniowego na poziomie 19% z trzema ulgami: aktywizacyjną, prorodzinną i inwestycyjną
- obniżka pozapłacowych kosztów pracy i ulg podatkowych dla osób zakładających swoją pierwszą firmę
- tworzenie nowych miejsc pracy (m.in. przez roczne zwolnienia obowiązku opłacania ZUS-u dla absolwentów podejmujących pierwszą pracę)
- powołanie Rzecznika Przedsiębiorstw dla obrony pokrzywdzonych przez urzędy skarbowe czy inne instytucje publiczne
- zwiększenie wydatków na edukację
- stworzenie funduszu stypendialnego dla młodzieży wiejskiej
- upowszechnienie wychowania przedszkolnego 5-latków (szczególnie z obszarów wiejskich) oraz nauczania dwóch języków obcych już w szkole podstawowej
- standaryzacja wyceny świadczeń medycznych w całym kraju
- stabilizacja zasad kontraktowania usług zdrowotnych
- restrukturyzacja długów ZOZ-ów
- utworzenie sieci szpitali publicznych niepodlegających prywatyzacji
- obniżenie taryf telekomunikacyjnych, by ułatwić dostęp do Internetu
PD postuluje także liberalizację przepisów dotyczących aborcji, wprowadzenie rejestrowanych związków homoseksualnych, wprowadzenie częściowej odpłatności za studia państwowe i usługi medyczne w placówkach publicznych, rozdział państwa od kościołów.
Partia sprzeciwia się natomiast likwidacji powiatów i rozwiązaniu Senatu, legalizacji eutanazji, przywróceniu kary śmierci, wycofaniu polskich wojsk z Iraku.
[edytuj] Historia
[edytuj] Unia Demokratyczna
Unia Demokratyczna powstała po wyborach prezydenckich w 1990 roku, z inicjatywy pokonanego w tych wyborach kandydata, ówczesnego premiera Tadeusza Mazowieckiego, który skupił wokół siebie umiarkowany nurt "Solidarności", krytyczny wobec przewodniczącego NSZZ Solidarność Lecha Wałęsy, nowo wybranego prezydenta. Trzon organizacyjny partii stworzyły struktury komitetu wyborczego Tadeusza Mazowieckiego. Liderem partii został sam Mazowiecki, który po przegranych wyborach zrezygnował z funkcji premiera. Na kongresie zjednoczeniowym w maju 1991 roku do UD przystąpiły popierające Tadeusza Mazowieckiego w wyborach Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna i Forum Prawicy Demokratycznej. Unia Demokratyczna stała się silną partią politycznego centrum, skupiającą polityków postsolidarnościowych o szerokim spectrum politycznych poglądów od socjaldemokratycznych, przez socjalliberalne i liberalne, po chadeckie i umiarkowanie konserwatywne.
27 października 1991 roku UD zajęła pierwsze miejsce w wyborach parlamentarnych. W wyniku niewielkiej przewagi nad kolejnymi komitetami, rozodrobnienia na ówczesnej scenie politycznej i bardzo proporcjonalnej ordynacji UD zdobyła tylko 62 mandaty (o dwa więcej od SLD). Z powodu porozumienia się ugrupowań "prawicowych i niepodległościowych", które stworzyły rząd Jana Olszewskiego, politycy zwycięskiej partii nie znaleźli się w Prezydium Sejmu i Prezydium Senatu, a powierzona przez ówczesnego Prezydenta Lecha Wałęsę profesorowi Bronisławowi Geremkowi, politykowi Unii Demokratycznej misja sformowania rządu skończyła się niepowodzeniem. Do koalicji "postsolidarnościowo-niepodległościowej" (tworzonej m.in. przez PC, KPN, ZChN) popierającej rząd Jana Olszewskiego Unia Demokratyczna nie weszła.
W 1992 roku większość działaczy tworzących Frakcję Prawicy Demokratycznej na czele z Aleksandrem Hallem opuściło Unię tworząc Partię Konserwatywną.
Po upadku rządu Jana Olszewskiego prezydent Lech Wałęsa powołał nowy gabinet pod kierownictwem działaczki Unii Demokratycznej - Hanny Suchockiej. Rząd ten był jednak rządem mniejszościowym, miał spore problemy ze zdobyciem poparcia w parlamencie dla swoich pomysłów. 29 maja 1993 prezydent Lech Wałęsa w wyniku uchwalenia przez Sejm wotum nieufności bez jednoczesnego dokonania wyboru nowego premiera, skorzystał ze swoich konstytucyjnych uprawnień (na podstawie Małej Konstytucji), nie przyjął dymisji rządu Hanny Suchockiej i rozwiązał parlament.
W wyborach parlamentarnych w 1993 roku Unia Demokratyczna zdobyła 10,59% i 74 mandaty stając się jako trzecia siła w Sejmie (po SLD i PSL) największą partią opozycyjną.
W 1994 roku Unia Demokratyczna połączyła się z pozaparlamentarnym Kongresem Liberalno-Demokratycznym - partią, na której czele stał Donald Tusk. W wyniku fuzji powstała partia o nazwie Unia Wolności.
[edytuj] Unia Wolności
Pierwszym przewodniczącym UW został wybrany dotychczasowy szef UD - Tadeusz Mazowiecki. Pełnił on jednak swoją funkcję zaledwie kilka miesięcy, gdyż w kwietniu 1995 zastąpił go Leszek Balcerowicz.
W wyborach prezydenckich 5 listopada 1995 UW wystawiła kandydaturę najpopularniejszego swojego polityka - Jacka Kuronia, który zdobył jednak tylko 9% głosów i zajął 3. miejsce, niedostając się do drugiej tury wyborów. W drugiej turze Unia poparła Lecha Wałęsę.
W styczniu 1997 Unię opuściła grupa posłów (m.in. Jan Maria Rokita, Bronisław Komorowski), która utworzyła w Sejmie ugrupowanie o nazwie Koło Konserwatywno-Ludowe a następnie współtworzyła nową partię polityczną - SKL.
Wybory parlamentarne 21 września 1997, w których Unia zajęła trzecie miejsce, przyniosły jej 13,37% głosów i 60 mandatów poselskich. W październiku 1997 utworzyła wraz z AWS koalicję rządową. W rządzie Buzka reprezentowana była m.in. przez Bronisława Geremka (MSZ), Leszka Balcerowicza (finanse) i Hannę Suchocką (sprawiedliwość). Trzyletnia współpraca z AWS nie układała się bezproblemowo. 6 czerwca 2000, na skutek konfliktu w warszawskiej gminie Centrum, Unia zerwała koalicję.
Podczas wyborów prezydenckich 8 października 2000 UW zdecydowała się nie wystawiać swojego kandydata i nie udzielać oficjalnego poparcia innym kandydatom, jednak duża część jej działaczy i zwolenników poparła Andrzeja Olechowskiego.
W grudniu 2000 przewodniczący Unii Wolności - Leszek Balcerowicz wybrany został przez Sejm na prezesa Narodowego Banku Polskiego, w związku z czym zrezygnował z członkostwa w UW. Nowym przewodniczącym partii został Bronisław Geremek, który w głosowaniu pokonał swojego jedynego kontrkandydata - Donalda Tuska.
W styczniu 2001 z partii odeszła część członków (gł. dawnych działaczy KLD) współtworzących później Platformę Obywatelską, m.in. niewybrany na przewodniczącego UW Donald Tusk, poseł Paweł Piskorski, poseł Janusz Lewandowski.
W wyborach parlamentarnych 23 września 2001 UW uzyskała 3,1% głosów i nie weszła do Sejmu. Spowodowało to liczne zmiany w kierownictwie partii: nowym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk. Unia poniosła porażkę również w wyborach samorządowych (szczególnie dotkliwą w Warszawie). Wprowadziła przedstawicieli jedynie do trzech sejmików: śląskiego, dolnośląskiego i warmińsko-mazurskiego (w ostatnim przypadku w koalicji z SLD-UP).
W wyborach do Parlamentu Europejskiego UW uzyskała niespodziewanie dobry wynik 7,33% głosów, co dało jej 4 mandaty w Europarlamencie. Deputowanymi zostali: Bronisław Geremek, Jan Kułakowski, Janusz Onyszkiewicz, Grażyna Staniszewska. Szczególny sukces odniósł Bronisław Geremek otrzymując 114319 głosów, co dało mu ogromną przewagę nad kolejnymi kandydatami w warszawskim okręgu wyborczym (m. st. Warszawa i 8 okolicznych powiatów) oraz drugi wynik w kraju. Później został kandydatem Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy na przewodniczącego tego Parlamentu. Dnia 20 lipca 2004 Janusz Onyszkiewicz został wybrany wiceprzewodniczącym Parlamentu Europejskiego.
7 maja 2005 roku Unia Wolności przekształciła się w Partię Demokratyczną - demokraci.pl, poszerzając swoje szeregi o m.in. o premiera Marka Belkę, wicepremiera Jerzego Hausnera oraz grupę osób niezaangażowanych wcześniej politycznie.
[edytuj] Partia Demokratyczna
Liderami-założycielami inicjatywy byli przewodniczący Unii Wolności Władysław Frasyniuk, I premier niepodległej III RP Tadeusz Mazowiecki oraz wicepremier i minister gospodarki i pracy w rządzie Leszka Millera i Marka Belki – profesor Jerzy Hausner.
Pod deklaracją ideową Partii Demokratycznej 27 lutego 2005 podpisało się 176 ludzi nauki, kultury, przedstawicieli organizacji samorządowych i pozarządowych dotychczas popierających Unię Wolności, a wcześniej Unię Demokratyczną (między innymi Magdalena Abakanowicz, Zbigniew Bujak, Bronisław Geremek, Janusz Onyszkiewicz, Jan Kułakowski, Izabella Cywińska, Marek Edelman, Piotr Fronczewski, Agnieszka Holland, Kazimierz Kutz, Bogdan Lis, Henryk Samsonowicz, Olga Krzyżanowska, Robert Leszczyński, Andrzej Grabowski, Marek Kondrat, Piotr Machalica, Jan Miodek, Daniel Olbrychski, Antoni Piechniczek, Andrzej Seweryn, Zbigniew Zapasiewicz). 28 lutego 2005, lider partii Centrum, Janusz Steinhoff, ogłosił, że jego ugrupowanie nie przystąpi do współtworzenia Partii Demokratycznej, ale będzie sprzyjało tej inicjatywie i nie wyklucza ewentualnej koalicji wyborczej.
Polityków i działaczy społecznych, którzy zadeklarowali chęć założenia ugrupowania o nazwie Partia Demokratyczna, ubiegli młodzi działacze Ligi Polskich Rodzin, rejestrując własną partię o takiej nazwie. Dlatego ostatecznie nowa partia przybrała nazwę "Partia Demokratyczna - demokraci.pl" (dodatkowy człon jest nazwą domeny, pod którą znajduje się oficjalna witryna internetowa ugrupowania).
W dniach od 7 do 8 maja 2005 odbył się w Warszawie założycielski Kongres Partii Demokratycznej - demokraci.pl z udziałem Władysława Frasyniuka, Tadeusza Mazowieckiego, Jerzego Hausnera oraz premiera Marka Belki. W swoim wystąpieniu premier podsumował swoją sympatię do partii słowami Jeśli ktoś dziś przychodzi do Demokratów, to nie przychodzi do partii władzy, ale robi to z potrzeby serca i poczucia odpowiedzialności.
Pod koniec maja 2005, PD liczyła blisko 13 000 osób, z czego ponad 8 000 to byli członkowie Unii Wolności.
W czasie wyborów we wrześniu 2005 roku Partia Demokratyczna - demokraci.pl nie przekroczyła progu wyborczego, osiągając wynik 2,45% głosów w skali kraju. Wybory do Sejmu potwierdziły jednak duże poparcie społeczne dla poszczególnych jej polityków. Przykładowo Tadeusz Mazowiecki otrzymał w okręgu warszawskim 30143 głosy (3,97% głosów w całym okręgu), Władysław Frasyniuk w okręgu wrocławskim 13086 głosów (3,37 %) a Marek Belka w łódzkim 12774 (4,34 %). Również wybory do Senatu dały dowody poparcia dla kandydatów PD, chociaż żaden z nich nie uzyskał mandatu. Przykładowo Andrzej Wielowieyski otrzymał w Warszawie 136089 głosów (17,89%).
W wyborach prezydenckich w 2005 Partia Demokratyczna wystawiła kandydaturę Henryki Bochniarz.
Dnia 4 marca 2006 Władysław Frasyniuk na kongresie Demokratów dobrowolnie zrzekł się przewodnictwa w Partii Demokratycznej, przekazując swoje poparcie nowemu liderowi - Januszowi Onyszkiewiczowi.
Latem 2006 roku, przed wyborami samorządowymi w Polsce władze Demokratów nawiązały bliższą współpracę z Sojuszem Lewicy Demokratycznej, Socjaldemokracją Polską oraz mniejszymi ugrupowaniami lewicowymi. Część członków PD, zwłaszcza młodszego pokolenia, bojąc się utraty liberalnego charakteru ugrupowania, była temu zdecydowanie przeciwna. Doprowadziło to do napięć, które zaowocowały 3 sierpnia 2006 rozłamem w partii. Rozłamowcy (w tym pięciu szefów regionów PD) stworzyli nową formację pod nazwą Forum Liberalne.
3 września 2006 r. Partia Demokratyczna-demokraci.pl wraz z Sojuszem Lewicy Demokratycznej, Socjaldemokracją Polską i Unią Pracy oficjalnie weszła w skład koalicji samorządowej o nazwie Lewica i Demokraci.
[edytuj] Struktura i działacze
Władze krajowe partii składają się z Zarządu Krajowego, Rady Politycznej oraz Rady Krajowej. Lokalnymi jednostkami organizacyjnymi, które grupują członków i umożliwiają im działanie w ramach partii, są koła, wchodzące następnie w skład regionów. Zarządy wszystkich ciał są wybierane w sposób demokratyczny przez wszystkich członków (w przypadku kół), bądź też ich delegatów (w przypadku regionów bądź stopnia krajowego). Władze krajowe partii wybierane są na kongresie krajowym (I, założycielski, odbył się 7-8.V.2005 roku, II - 4.III.2006 roku).
[edytuj] Zarząd Partii
- Janusz Onyszkiewicz - przewodniczący
- Marcin Święcicki - zastępca przewodniczącego
- Radosław Popiela - sekretarz generalny
- Ryszard Bill - skarbnik
- Bartłomiej Nowotarski - członek zarządu
- Witold Rosset - członek zarządu
- Mirosław Suchoń - członek zarządu
- Jan Lityński - przewodniczący Rady Politycznej
[edytuj] Przewodniczący Regionów
- Renata Rosowska - Region Podbeskidzie
- Witold Rosset - Region Łódzki
- Bartłomiej Nowotarski - Region Dolnośląski
- Brygida Kuźniak - Region Małopolski
- Marcin Święcicki - Region Mazowiecki
- Wojciech Król - Region Warszawa II
- Zbyszko Skotniczny - Region Śląski
- Witold Piecuch - Region Podkarpacki
- Andrzej Wasilewski - Region Podlaski
- Krzysztof Pusz - Region Pomorski
- Dariusz Dąbek - Region Świętokrzyski
- Ryszard Jedliński - Region Warmińsko-Mazurski
- Justyna Pankowska - Region Wielkopolski
- Radosław Popiela - Region Zachodniopomorski
Region kujawsko-pomorski, region lubelski, region lubuski oraz region opolski nie mają aktualnie wybranych władz.
[edytuj] Europarlamentarzyści
- Bronisław Geremek - historyk, były minister spraw zagranicznych
- Jan Kułakowski - prawnik, były główny negocjator Polski z Unią Europejską
- Janusz Onyszkiewicz - były minister obrony narodowej, wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego w latach 2004-2007.
- Grażyna Staniszewska - była senator (2001-2004) i poseł (1989-2001)
[edytuj] Inne znane osoby
- Tadeusz Mazowiecki - pierwszy niekomunistyczny premier Polski
- Władysław Frasyniuk - były szef UW i PD, opozycjonista z czasów PRL
- Jerzy Hausner - były wicepremier i minister pracy
- Zbigniew Bujak - legenda Solidarności
- Marek Edelman - lekarz kardiolog, uczestnik powstania w getcie warszawskim
- Olga Krzyżanowska - działaczka społeczna, była senator
- Bogdan Lis - legenda Solidarności
- Mirosław Czech - członek Związku Ukraińców w Polsce
- Marek Belka - były premier, były minister finansów
- Zbigniew Janas - opozycjonista z czasów PRL
- Jerzy Osiatyński - były minister finansów
- Anna Popowicz - polityk, radca prawny, członek Solidarności od 1980 roku
- Andrzej Wielowieyski - opozycjonista z czasów PRL, były parlamentarzysta
- Jerzy Wierchowicz - były przewodniczący klubu parlamentarnego Unii Wolności
