Magna Carta
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Die Magna Carta (Latyn: Groot Handves) is in 1215 deur koning Jan sonder Land opgestel op aandrang van sy baronne. Dit is in 1297 deur koning Eduard I bevestig. Die Magna Carta het die mag van die Engelse koning formeel beperk en in beperkte mate regte aan sy onderdane toegestaan. Dit word oor die algemeen beskou as 'n deurbraak in die ontwikkeling van die konstitutionele regsbestel, hoewel daar in ander Europese lande eintlik talle Magna Cartas bestaan het.