Kazimierz Glabisz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kazimierz Glabisz

Kazimierz Glabisz (ur. 10 lutego 1893 w Odolanowie - zm. 26 listopada 1981 w Londynie) - polski generał brygady, działacz sportowy.

[edytuj] Biografia

Absolwent Gimnazjum Męskiego w Ostrowie. W latach gimnazjalnych działał w niepodległościowym Towarzystwie Tomasza Zana, Gimnazjalnym Klubie Sportowym Venetia, Towarzystwie Sportowym Sokół. W latach 1913-1915 studiował prawo na uniwersytetach w Monachium i we Wrocławiu. W czasie I wojny światowej ukończył niemiecką oficerską szkołę artylerii. Tytuł magistra prawa i administracji zdobył już po wojnie, w roku 1923, na Uniwersytecie Poznańskim.

W 1918 roku walczył w powstaniu wielkopolskim. W latach 1919-1920 pracował w Oddziale Operacyjnym Naczelnego Dowództwa Armii Wielkopolskiej, a podczas wojny polsko-bolszewickiej w Kwaterze Polowej Naczelnego Wodza i w Adiutanturze Generalnej. Od 1921 r. był członkiem tajnej organizacji wojskowej przy Władysławie Sikorskim Honor i Ojczyzna mającej dbać o morale oficerów Wojska Polskiego. W latach 1921-1922 pracował w Oddziale III Biura Ścisłej Rady Wojennej. Podczas plebiscytów był członkiem Polskiej Komisji Przejęcia Górnego Śląska.

W roku 1923, po ukończeniu kursu doszkalającego w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, awansował ze stopnia kapitana na stopień majora dyplomowanego. Pracował kolejno: jako szef sztabu 14. Dywizji Piechoty (1934), jako dowódca 14. Pułku Artylerii Polowej (1924-1925), w Oddziale III Biura Ścisłej Rady Wojennej (1925-1927), w wywiadowczym Oddziale II Sztabu Generalnego (1927-1929), jako berliński przedstawiciel Ministerstwa Spraw Wojskowych (1927-1929) oraz jako I oficer do zleceń Głównego Inspektora Sił Zbrojnych (1929-1939). W roku 1930 awansował do stopnia podpułkownika dyplomowanego, a w 1936 pułkownika dyplomowanego. W latach 1934 i 1935 odbył, na polecenie marszałka Józefa Piłsudskiego dwie nieoficjalne podróże do Niemiec i do Austrii w celu wybadania sytuacji militarnej i nastrojów politycznych w obu krajach.

W latach międzywojennych uczestniczył w pracach Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego, był prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz przewodniczącym Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził grupą Kielce. Po przegranej polskich wojsk wyjechał do Warszawy, a w roku 1940 przedostał się na Węgry gdzie współdziałał przy ewakuacji polskich żołnierzy na Zachód. W tym samym roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie w 1941 r. został mianowany szefem Oddziału I Naczelnego Wodza w Londynie. Później pełnił jeszcze, kolejno funkcje zastępcy dowódcy 1. Brygady Strzelców w Szkocji (1942), zastępcy dowódcy 1. Dywizji Pancernej w Szkocji (1942-1943), dowódcy 2. Dywizji Grenadierów Pancernych (1943-1945) oraz dowódcy 4. Dywizji Piechoty w Szkocji (1945-1947). W 1945 został awansowany do stopnia generała brygady.

Po II wojnie światowej pozostał w Londynie. Udzielał się jako działacz polonijny, społeczny, sportowy, działał w polskich organizacjach i stowarzyszeniach wojskowych, publikował w prasie emigracyjnej, wydał także wspomnienia z lat gimnazjalnych.

Pochowany został w Londynie.